
Od niepamiętnych czasów, w środku rajskiego ogrodu Gracja rosło ogromne, niespotykane nigdzie na świecie drzewo. Górowało nad pozostałymi drzewami roztaczając opiekuńczo swoje rozłożyste konary. Legendy głosiły, że w zamierzchłych czasach drzewo każdego roku dawało inne owoce, aby dać początek różnym gatunkom drzew na świecie. Teraz stare, sfatygowane, nie owocowało już tak jak dawniej. Wierzono, że gdy dało początek wszystkim gatunkom przestało kierować życiodajne soki w owoce, a skupiło się na podtrzymywaniu ekosystemu, tak aby rośliny rosły w dogodnych dla nich warunkach.
\
\
Z czasem, przekazywane z pokolenia na pokolenie legendy o cudownej mocy największego na świecie drzewa, były traktowane jak bajki. Ludzie zaczęli po cichu szemrać, że olbrzym zajmuje zbyt wiele miejsca w pięknym ogrodzie, że robi zbyt duży cień latem, a ponieważ nie owocuje nie ma z niego praktycznie żadnego pożytku. Z czasem ciche szemranie przerodziło się w silny głos i przekonanie wśród większości ludzi, że drzewo należy usunąć, a w jego miejscu posadzić niewielkie krzaki ozdobne, zrobić alejki do spacerowania, basen i wygodne ławeczki, na których można odpocząć oraz zażyć kąpieli słonecznej. Plan nowego ogrodu wyglądał naprawdę imponująco, a decyzja o ścięciu najstarszego drzewa, którego gatunku nikt nie znał, zapadła błyskawicznie.
\
\
Na miejsce zjechały trzy ekipy z piłami, cztery spycharki oraz cała armia ciężarówek. Na pozyskanie drewna z wyjątkowego drzewa ostrzyły sobie zęby firmy wykonujące instrumenty oraz meble drewniane. Ogromne przedsięwzięcie ściągnęło do ogrodu tłumy gapiów, którzy usadowili się na trawie w bezpiecznej odległości od miejsca akcji aby obserwować upadek olbrzyma. Pomimo sędziwego wieku, którego nikt nie potrafił oszacować, jego drewno było niezwykle twarde niszcząc raz po raz piły mechaniczne. Gdy w końcu pracownikom udało się przedrzeć przez korę do wnętrza drzewa, ku ich wielkiemu zdziwieniu z pnia zaczęła wypływać woda. Nie zatrzymało ich to jednak przed kontynuowaniem pracy. Im większą ranę zadawali olbrzymowi tym większy strumień wody wypływał z jego wnętrza. W końcu cztery spycharki dokończyły dzieła przechylając drzewo na jedną stronę, tak że z głośnym jękiem złamało się w upiłowanym miejscu i runęło na ziemię. Ludzie siedzący w ogrodzie wiwatowali na cześć ekipy ścinającej, a drzewo wylewało z siebie niezliczone ilości wody płacząc.
\
\
Po kilku dniach strumień wody wypływającej z pnia zanikł, a drewno przewieziono do licznych tartaków aby pociąć je na mniejsze kawałki. Wyroby z drzewa życia były sprzedawane za kosmiczne pieniądze, ponieważ jego materiał był niezwykle wytrzymały, giętki, a do tego odporny na spalanie. Instrumenty, które wykonane były z tego drewna wydawały nieznane dotąd na Ziemi dźwięki. Jako pamiątkę po wyjątkowym drzewie postanowiono pozostawić jego pień oznaczony złotą tabliczką. W ogrodzie bardzo szybko posadzono nowe krzewy, wykopano obok basen i zrobiono alejki. Wszyscy cieszyli się ze zmian w ulubionym miejscu rekreacyjnym. Cieszyli się do czasu, kiedy zaczęły pojawiać się wiadomości o wielkiej klęsce ekologicznej. Wszystkie drzewa i rośliny na Ziemi zaczynały usychać, a podziemne źródła kurczyły się i spływały coraz głębiej. Pomimo licznych pomp i systemów nawadniających w ciągu kilku lat ponad połowa planety zamieniła się w pustynię. Przerażeni mieszkańcy zaczęli przeprowadzać się do podziemi. Powstały ogromne miasta i kompleksy wybudowane pod powierzchnią ziemi. Ludzie masowo przeprowadzali się do nowego luksusu.
Słońce zastąpione było ogromnymi solarnymi lampami, drzewa i rośliny wykonane były z plastiku, a powietrze oczyszczane przez ogromne wentylatory, które potrafiły emitować nawet wiatr. Osady były potężne i bardzo gęsto zaludnione. W okresie dziesięciu lat całe życie z powierzchni przeniosło się pod ziemię. Po stu latach niewielu pamiętało już jak wyglądało życie na powierzchni. Wspominanie tamtego świata oraz drzewa życia było surowo wzbronione.
Pewnego dnia maleńka, ciekawska Kasia podeszła do łóżka swojej schorowanej prababci i zaczęła robić porządki w jej szufladach. Przez przypadek natknęła się na zdjęcie ogrodu Gracja, w krórym stało jeszcze potężne drzewo życia.
\
\
– Co to jest babciu? – zapytała podekscytowana swoim znaleziskiem.
\
\
– To jest zdjęcie tamtego świata – starsza pani uniosła palec do góry wskazując ze smutkiem sufit – och, jacy byliśmy głupi, że ścięliśmy to piękne drzewo.
\
\
– Jakie ono było piękne! Dlaczego zostało ścięte? – dopytywała zdziwiona dziewczynka.
\
\
– Oj tak, przepiękne, a do tego później okazało się, że dawało życie wszystkim innym drzewom i roślinom na Ziemi. To było drzewo życia, które zostało ścięte, ponieważ ludzie uznali, że robi zbyt duży cień, a jesienią zaśmieca cały park ogromną ilością liści – odparła ze wstydem staruszka, a po jej policzku zaczęła spływać łza.
\
\
Dziewczynka widząc łzy babci, nie pytała już o nic więcej, tylko schowała zdjęcie do kieszeni. Postanowiła, że jutro, gdy rodzice wyjdą do pracy, wymknie się z domu i spróbuje wydostać się na powierzchnie, aby odnaleźć miejsce, w którym rosło drzewo życia.
\
\
Nazajutrz, zaraz po śniadaniu, spakowała plecak i ruszyła dziarskim krokiem w stronę szybu prowadzącego na powierzchnię. W podziemnym mieście niewiele osób wiedziało gdzie on się znajduje. Kasia dowiedziała się o jego istnieniu od swojej prababci, która bardzo często wspominała dawne czasy, kiedy to z mamą wyjeżdżała na chwilę na powierzchnie żeby poczuć na twarzy przyjemne promienie słońca i popatrzeć na górzysty, księżycowy krajobraz. Prababcia opowiadała, że szyb prowadzi do dawnego ogrodu gdzie zostało ścięte drzewo życia.
\
\
Wejście do szybu znajdowało się za maleńkim lasem ze sztucznych drzew, który oddzielał miasto od wysokiej skalnej ściany. Pomiędzy skałami stała stara, zapomniana brama prowadząca do tajemniczej drogi na powierzchnię planety. Dziewczynka podeszła odważnie do drzwi, pociągnęła za klamkę i wsiadła do otwartego wagonika, który czekał cierpliwie od lat na swojego kolejnego pasażera. Kasia usiadła w foteliku, wyciągnęła z plecaka maskę tlenową, którą zabrała wraz ze zdjęciem z szuflady prababci i nacisnęła zielony przycisk. Wagonik ruszył powoli szybem do góry. Dziewczynka była bardzo zdziwiona, że miasto w którym mieszka, znajduje się tak głęboko pod powierzchnią ziemi. Całą drogę wpatrywała się wielkimi oczami w zdjęcie ogromnego drzewa. Sama nie wiedziała dlaczego serce dyktowało jej aby odnaleźć pomnik tego olbrzyma.
\
\
Gdy wyjechała na powierzchnię poraziło ją ostre światło słoneczne. Ubrała szybko maskę tlenową, okulary i zeskoczyła na suchą, popękaną ziemię. Rozejrzała się wokół zdziwiona ogromną, pustą przestrzenią. „To tutaj niegdyś żyli moi przodkowie” pomyślała i kolejny raz spojrzała z niedowierzaniem na zielone zdjęcie. Po chwili ruszyła aby znaleźć miejsce spoczynku drzewa życia. Nie było to trudne, ponieważ z ziemi wystawał tylko jeden ogromny pień, na którym ciągle wisiała złota tabliczka. Dziewczynka podeszła do pnia, dotknęła go aby zbadać jego fakturę. Był szorstki, ale nadal twardy. Lata i wysoka temperatura nie uszkodziły go ani trochę. Kasia była oszołomiona wielkością pnia, który był tak duży jak jej całe mieszkanie. Usiadła na chwilę na jego środku, położyła na nim zdjęcie i wyciągnęła z plecaka butelkę z wodą.
\
\
– Pewnie chce ci się pić, tutaj jest tak gorąco i nieprzyjemnie – stwierdziła wylewając czystą wodę na pień.
\
\
Po chwili usłyszała cichą odpowiedź:
– Dziękuję, wody mam pod dostatkiem.
\
\
– Ty żyjesz? – krzyknęła zdziwiona Kasia.
\
\
– No pewnie, że tak. W końcu jestem drzewem życia. Jeżeli chcesz aby na Ziemię powróciło życie, musisz wykopać pode mną tunel. Pomiędzy moimi korzeniami znajduje się owoc, który da początek nowemu życiu na powierzchni. Tylko pamiętaj, nie wolno ci go zaniedbać. Musisz przychodzić tutaj codziennie aby go podlewać.
\
\
– Ale ja jestem tylko małą dziewczynką, mam dopiero pięć lat. Nie dam rady wykopać tunelu. Powiadomię ludzi w miasteczku, oni przyjadą tutaj z koparką i znajdą twój owoc raz, dwa.
\
\
– Nie Kasiu, nie możesz o tym nikomu powiedzieć. Jeżeli owoc znajdzie się w nieodpowiednich rękach i zostanie zniszczony, to wraz z nim zgaśnie ostatnia iskra nadziei na powrót życia na Ziemi. Powierzyłem ci tę misję, bo masz dobre, lojalne serce, a o wykopanie tunelu się nie martw, poprowadzę cię.
\
\
Dziewczynka rozejrzała się wokół, czy ktoś przypadkiem nie robi jej jakiegoś głupiego żartu, ale w pobliżu nie było nikogo. Zeskoczyła z ogromnego pnia z miną nieustraszonej wojowniczki i zapytała:
– Mów co mam robić.
\
\
– Odgarnij ręką ziemię tuż przy pniu. Tam znajdziesz jeden z moich korzeni. Odkop go delikatnie, a ja zajmę się resztą i utoruję ci drogę do mojego świata – poinstruowało ją drzewo.
\
\
Kasia kucnęła i zaczęła ręką odgarniać suchą ziemię powoli odsłaniając korzeń. Gdy zrobiła niewielką dziurę wokół niego, drzewo nagle poruszyło delikatnie korzeniami torując jej drogę do swego wnętrza. Dziewczynka dzielnie ruszyła wąskim tunelem w dół. Bała się, że ziemia zaraz osunie się i uwięzi ją na zawsze obok drzewa życia.
\
\
– Nie bój się, nie pozwolę aby stała ci się jakakolwiek krzywda. Czekałem tyle lat na odpowiednią osobę, a moja nadzieja powoli gasła. Zapaliła się na nowo, kiedy się tu pojawiłaś.
\
\
Dziewczynka przeciskała się na czworaka przez tunel zbudowany z korzeni, w którym panował półmrok. Na końcu oniemiała ze zdziwienia. Gdy znalazła się już pod pniem, tunel nagle się skończył, a przed nią stała ogromna grota oświetlona blaskiem złotego owocu. Z góry, po korzeniach spływały wodospady, a rozpraszająca się woda wraz ze światłem owocu tworzyły niewiarygodnie barwne tęcze.
\
\
– Możesz ściągnąć okulary i maskę – podpowiedziało drzewo. 
Kasia ściągnęła plastikowy pancerz i dopiero teraz ujrzała, że grota porośnięta jest bujną różnorodną roślinnością. Tutaj normalnie toczyło się życie, tak jak to było wcześniej na powierzchni. Dziewczynka nie mogła napatrzeć się na kolorowe motyle i ptaki latające pomiędzy kwitnącymi drzewami. Zapragnęła pozostać w tym miejscu na zawsze.
\
\
– Co się stanie z tym miejscem gdy zabiorę stąd owoc?  Czy zwierzęta i rośliny to przeżyją? – zapytała zmartwiona dziewczynka.
\
\
– Nie martw się, utrzymam je przy życiu do momentu, w którym na Ziemi znowu zapanują dogodne warunki do życia. To nie będzie długotrwały proces, ponieważ drzewo życia ma ogromną moc i potrafi w parę lat przywrócić przyjazny klimat na Ziemi.
\
\
– A co się stanie z tobą? – dopytywała Kasia. Bała się, że gdy zabierze stąd złoty owoc zniszczy tę piękną oazę natury i zabije stare drzewo życia.
\
\
– Nie myśl o tym moje drogie dziecko. Ja udam się na zasłużony odpoczynek, ale ciągle będę nad wami czuwać. W życiu zawsze jest tak, że stare musi odejść aby mogło przyjść nowe.
\
\
– Mogę tu jeszcze chwilę posiedzieć i pooglądać ten cudowny świat? – Kasia próbowała odwlec w czasie chwilę zerwania jedynego, złotego owocu.
\
\
– Pamiętaj, że musisz jeszcze dzisiaj zdążyć posadzić i podlać – odparło drzewo.
\
\
Dziewczynka zrozumiała, że nie jest to dobra pora na podziwianie. „Kiedy wyrośnie na ziemi ogromny ogród to wtedy będę godzinami obserwować naturę” obiecała sobie w duchu, po czym ruszyła w kierunku owocu. Im bardziej się do niego zbliżała tym mocniejszy i słodszy zapach unosił się w powietrzu.
\
\
– Czy mogę zjeść ten owoc, a zasadzić tylko samą pestkę? – zapytała z nadzieją, że skosztuje smakowicie pachnącego owocu.
\
\
– Niestety nie. Musisz wsadzić go w całości aby utrzymywał wokół pestki wilgoć, która jest niezbędna przez pierwsze parę dni.
\
\
Kasia musiała zadowolić się samym zapachem i z drżącymi rękami sięgnęła po złoty owoc zawieszony na największym korzeniu. Gdy go oderwała nie przestał świecić. Odwróciła się szybko i ruszyła z powrotem do wąskiego tunelu nie odwracając się już za siebie. Na powierzchni oddaliła się nieco od pnia, szukając dogodnego miejsca do posadzenia nowego drzewa życia. Zobaczyła przed sobą niewielkie wzgórze i zdecydowała, że będzie to idealne miejsce do zasadzenia.
Dziewczynka ledwo wdrapała się na górę, upał odbierał jej wszelkie siły do życia. Już miała sięgnąć po butelkę z wodą, ale zorientowała się, że będzie musiała jeszcze podlać zasadzoną roślinę. Uklękła na ziemi i małymi rączkami zaczęła wykopywać dół. Odgarnęła tyle ziemi ile tylko potrafiła, a z ciepła i wysiłku kręciło jej się w głowie. Delikatnie włożyła owoc do ziemi, przysypała go, po czym wlała w to miejsce całą butelkę wody.
Gdy była już przy wagonie wracając z powrotem do domu usłyszała cichy głos drzewa.
\
\
– Dziękuję, nie zapomnij teraz o codziennym podlewaniu.
/
/
Kasia uśmiechnęła się, szepnęła zmęczona:
– Nie zapomnę.
\
\
Przez kolejne dni dziewczynka sumiennie podlewała drzewko, które rosło w niewyobrażalnym tempie. Po miesiącu po raz pierwszy odezwało się do niej.
\
\
– Dotarłem korzeniami do wody gruntowej. Teraz już sobie poradzę. Wróć do mnie dopiero za rok.
\
\
Kasia posłuchała rady drzewa i wyjechała na powierzchnię dopiero po roku, a to co zobaczyła aż zaparło jej dech. Cała kraina była już zielona, drzewo życia było ogromne, pokryte różnorodnymi kwiatami. Z ziemi zaczynały wyrastać małe nowe drzewa. Cały świat budził się na nowo do życia, a co najważniejsze, nie trzeba było już nosić maski ani okularów. Słońce nie grzało już tak mocno, a w powietrzu wyczuwalna była przyjemna wilgoć. Dziewczynka płakała ze wzruszenia i pobiegła od razu z powrotem do wagonu. Wsadziła na wózek swoją prababcię i bez słowa zawiozła ją na powierzchnię. Staruszka na początku bardzo się przestraszyła, ale gdy zobaczyła na nowo kwitnący świat rozpłakała się wraz z wnuczką.
\
\
– Jak to jest możliwe? – zapytała zachrypniętym głosem.
\
\
Kasia pokazała jej tylko stare zdjęcie drzewa życia oraz maskę tlenową, które zabrała z szuflady prababci. Ta przytuliła mocno dziewczynkę do siebie.
\
\
– A ja straciłam już nadzieję.
\
\
– Babciu! Drzewo życia powiedziało mi, że nigdy nie wolno tracić nadziei! – odparła z powagą mała.
\
\
– Chcę już tutaj zostać Kasiu – powiedziała szczerze babcia.
\
\
Nie minęło wiele czasu, a wszyscy w podziemiach dowiedzieli się o wielkim powrocie świata przyrody na powierzchni planety. Jedni wyjechali aby zobaczyć jak wygląda ten świat, inni nie byli nim w ogóle zainteresowani. Każdy miał wolny wybór gdzie chce teraz zamieszkać, na powierzchni czy też pod nią. Społeczeństwo podzieliło się, a Kasia wraz ze swoją rodziną często przesiadywała na pniu starego drzewa życia w nadziei, że jeszcze kiedyś usłyszy jego głos. Stało się to dopiero pod koniec jej życia, dobiegł ją wtedy znajomy głos:
\
\
– Nic się nie bój, cały czas jestem przy tobie.
\
\
EM


Drzewo życia


Na dalekim wschodzie w niewielkim miasteczku mieszkała siedmioosobowa rodzina. Najmłodsza, pięcioletnia córka Zahrah obudziła się tego dnia bardzo podekscytowana. Wstała szybko z łóżka i pobiegła ile sił w nogach do starszego o rok brata.
\
\
– Wstawaj, wstawaj! Miałam niezwykły sen! Wiem już co trzeba zrobić aby w naszym miasteczku na nowo zagościła radość!
\
\
– Fascynujące – odburknął zaspany Jozef.
\
\
– Naprawdę! Widziałam we śnie szczęśliwe miasteczko, a mieszkająca w nim, tajemnicza staruszka posadziła mnie obok siebie na ławce i zdradziła bardzo ważny sekret – opowiadała z przejęciem dziewczynka tak, że aż Jozef usiadł zaciekawiony na łóżeczku wpatrując się w uśmiechniętą siostrę.
Uśmiech był rzadkim gościem w ich domu, wokół panowała wojna domowa, trójka starszych braci służyła dowódcy, który sterroryzował wraz ze swoimi sługusami całe miasteczko. Po całodniowych treningach polowych, młodzieńcy wieczorami wracali do domu aby położyć się i spróbować zapomnieć o wszystkim co ich spotkało. Zahrah często siedziała przy ich łóżkach w nocy i wycierała zmęczone, spocone twarze. Niestety nawet sny nie dawały im ukojenia, przynosząc ze sobą nieprzyjemne wspomnienia z morderczych treningów. Bracia często budzili się w nocy z krzykiem po czym uspokojeni obecnością młodszej siostry usypiali ponownie.
\
\
– Jaką tajemnicę zdradziła ci ta staruszka? – zapytał zniecierpliwiony Jozef.
\
\
Dziewczynka pochyliła się i wyszeptała mu do ucha parę słów, żeby nikt nprzypadkiem ie usłyszał wiadomości. Jozef spojrzał na nią zdziwiony.
\
\
– Chyba oszalałaś?!
\
\
– Nie, mówię zupełnie poważnie i nie możesz zostawić mnie tam samej, chodź! – powiedziała stanowczym tonem i ruszyła do kuchni.
\
\
Starsi bracia jedli w pośpiechu śniadanie aby przypadkiem nie spóźnić się na zbiórkę, a Zahrah jedząc powoli bacznie się im przyglądała. Wzrok wlepiony mieli w talerze, nikt do nikogo się nie odzywał, tylko blizny i rany na ciele wołały o pomoc.
Po pięciu minutach wszyscy jak na komendę wstali od stołu i ruszyli do wyjścia. Każdego dnia matka z ojcem próżno czekali na gest pożegnania i powitania. Trójka dorosłych już młodzieńców przypominała żywe zjawy chodzące bez celu po świecie.
Zahrah i Jozef zerwali się od stołu i popędzili za starszymi braćmi, którzy nie zauważyli małych szpiegów podążających ich śladem. Szli w milczeniu bez nadziei na zmianę.
Dowódca czekał już na miejscu zbiórki, z mocno zmarszczonym czołem i grymasem twarzy, który odstraszał wszystkie żywe stworzenia. Zmarszczki lekko wygładziły się w momencie gdy zauważył dwie maleńkie, niepasujące do otoczenia osóbki na żołnierskiej zbiórce.
\
\
– A wy co tutaj robicie?! – krzyknął oburzony.
\
\
Zahrah jednak nie bała się go i odpowiedziała głośno, bez zająknięcia:
– Chcieliśmy się zapisać jako ochotnicy aby służyć w armii. Chcemy być tacy jak nasi starsi bracia!
\
\
Dowódca roześmiał się ochrypłym głosem, a w ślad za nim bezmyślnie roześmiali się jego czciciele przyprawiając o ciarki wszystkich zgromadzonych żołnierzy.
\
\
– A cóż taka mała dziewczynka jak ty może zdziałać w armii?? – zapytał lekceważąco.
\
\
– Będę trenować sumiennie tak jak wszyscy i gdy już dorosnę stanę się dobrze wytrenowaną wojowniczką – skłamała Zahrah by przekonać do siebie dowódcę.
\
\
– Zobaczymy jak wam pójdzie. Jeżeli będziecie się ociągać i nie będziecie mnie słuchać, pożałujecie tego – roześmiał się złowieszczo po czym zarządził bieg terenowy z przeszkodami.
\
\
Zaharah i Jozef trzymali się razem pomagając sobie nawzajem, a że byli mali i zwinni bardzo łatwo pokonywali kolejne przeszkody stojące na drodze. Po zakończeniu całej trasy z radością rzucili się sobie w objęcia co wywołało ogromne zniesmaczenie na twarzy dowódcy.
\
\
– To nie jest plac zabaw! Tutaj nie ma miejsca na śmiechy i uściski! – krzyknął w ich stronę.
\
\
– Nie zgadzam się – odparła odważnie Zahrah a wszyscy zamarli czekając na reakcję dowódcy.
\
\
Ten tylko roześmiał się i powiedział z nieskrywanym uznaniem.
\
\
– Podoba mi się twoja odwaga, ale trzeba ją trochę ukrócić – złapał za swój pas po czym ruszył w kierunku dziewczynki aby wymierzyć jej karę.
Nie mógł pozwolić na śmiech i radość wśród poddanych sobie żołnierzy. Wszyscy widząc jak ogromny, umięśniony mężczyzna ruszył w kierunku małej bezbronnej dziewczynki zamarli. Zahrah zamknęła oczy i zaczęła się po cichutku modlić nie ruszając się z miejsca ani o krok. Gdy dowódca podszedł do niej i miał już wymierzyć pierwszy cios, nagle z lasu wyleciała ogromna biała sowa, która rzuciła się na niego szarpiąc go szponami i dziobiąc go po głowie. Na nic zdawała się nieporadna obrona i krzyki z prośbą o pomoc. Wszyscy stali jak zahipnotyzowani patrząc z przerażaniem jak ogromne ptaszysko bez problemu pokonuje okrutnego dowódcę.
W tym dniu musztra skończyła się wyjątkowo wcześnie, a wściekły, pokonany dowódca ruszył do swojego domu złorzecząc wszystkim żołnierzom.
\
\
– Jutro mnie popamiętacie! A was nie chcę więcej widzieć na zbiórce, małe paskudy!– wykrzykiwał odchodząc aby opatrzeć rany.
\
\
Zdziwiona Zahrah spojrzała na Jozefa, który zebrał z ziemi wszystkie białe pióra pozostawione przez sowę. Wręczył je siostrze, a ta odruchowo podniosła je do twarzy aby poczuć ich zapach. Był słodki, pełen aromatycznych przypraw korzennych, dokładnie taki sam jaki zapamiętała ze swojego snu. Już miała o tym powiedzieć Jozefowi kiedy podeszli do nich starsi bracia i zaczęli krzyczeć.
\
\
– Po co tu przyłaziliście?! Przez was teraz dopiero będziemy mieli straszne treningi! On się na nas zemści – krzyczeli ze strachu, jeden przez drugiego nie zauważając ogromnej odwagi  swojej młodszej siostry i brata.
\
\
– Spokojnie, nie zostawimy was tutaj samych – odpowiedziała ze łzami w oczach dziewczynka.
\
\
Najstarszy brat Kain, machnął na nią ręką z dezaprobatą jakby chcąc jej pokazać, że nie ma zamiaru słuchać małej smarkuli, odwrócił się i ruszył w stronę domu. Za jego przykładem poszli dwaj młodzieńcy zostawiając dzieci same na placu treningowym.
\
\
– Co to była za sowa? Skąd ona się tutaj wzięła?
\
\
– Nie wiem, ale jej zapach przypomina mi zapach staruszki ze snu, która obiecała mi, że nie stanie nam się żadna krzywda. Tylko co mamy robić dalej?
\
\
– Teraz kiedy mamy takiego obrońcę, nie możemy się poddać! Może w końcu młodzi żołnierze zobaczą, że dowódcę z jego bandą można pokonać. Musimy im tylko dać nadzieję, że zwycięstwo jest możliwe! – powiedział z przekonaniem Jozef.
\
\
– Będziemy taką małą iskierką, od której zapala się wielkie ognisko – uśmiechnęła się Zahrah.
\
\
– Dokładnie tak siostrzyczko – odparł Jozef czując dziwny grymas na swojej twarzy, który mógł przypominać coś na kształt uśmiechu. „Całkiem przyjemne uczucie” pomyślał chwytając młodszą siostrę za rękę aby zaprowadzić ją bezpiecznie do domu.
\
\
W nocy Zahrah wraz z Jozefem siedzieli na kolanach staruszki wsłuchując się w jej miły, dźwięczny głos, wdychając przy tym przyjemny korzenny zapach. Odpoczywali przed kolejnym dniem, w którym mieli wykazać się ogromną odwagą.
\
\
– Nie bójcie się moje dzieci, cały czas będę nad wami czuwać – usłyszeli nad ranem zaraz przed obudzeniem.
\
\
Dzisiaj Zahrah z Jozefem musieli wymknąć się z domu przez okno i uważać na ciągle obracających się starszych braci, którzy pilnowali aby mali szpiedzy nie poszli za nimi.
Dowódca na zbiórce pojawił się jako ostatni, świecąc ranami z dumnie uniesioną twarzą co najmniej jakby był jakimś niepokonanym weteranem wojennym, który wykazał się niezwykłym bohaterstwem na polu walki. Jego mina nieco zrzedła gdy na zbiórce zobaczył dwie małe, znienawidzone osoby.
\
\
– Widzę, że życie wam niemiłe i nie macie zamiaru się poddać?! – krzyknął oburzony.
\
\
– Żołnierz nigdy nie może się poddać – odparła mimowolnie Zahrah wywołując nieprzyjemny grymas na twarzy dowódcy.
\
\
– Dobrze, dzisiaj dam wam wycisk! A jeżeli myślicie, że ten biały ptaszor znowu was uratuje to jesteście w błędzie! Jestem na niego przygotowany – pokazał z dumą karabin wywołując szyderczy śmiech swoich wiernych koleżków.
\
\
– Zaczynamy! biegi na czas ze strzelaniem do pojawiających się znienacka celów.
\
\
Jak na komendę wszyscy ruszyli bojąc się ponieść karę. Żołnierze instynktownie wiedzieli, że dzisiejsza chłosta będzie wyjątkowo okrutna. Jednak dowódca miał już upatrzony cel. Był nim maleńki Jozef, który ze wszystkich sił starał się pomagać siostrze. Po pierwszym celnym strzale tak się ucieszył, że aż krzyknął ze szczęścia, a dowódca tylko na to czekał. Zatrzymał wszystkich aby byli świadkami kary jaką ponosi się za radość i pomoc podczas treningów. Dzieci instynktownie zamknęły oczy jakby chciały przenieść się w magiczny sposób w przyjemne bezpieczne miejsce.
Tak też się stało. Z lasu nadleciał ogromny biały puchacz, który złapał ich delikatnie za ubrania, a dowódca w tym czasie sięgnął po swój karabin. Nie rozumiał dlaczego wszystkie wystrzelone pociski w niewyjaśniony sposób omijały wielkiego ptaka spadając bezwładnie na ziemię. Sowa przeniosła dzieci na bezpieczną odległość i rzuciła się po raz kolejny na dowódcę, który i tym razem nie potrafił dzielnie ustać w miejscu aby stanąć do walki. Uciekając przysięgał, że już nigdy nie będzie karał swoich podopiecznych, ale dla sowy to było zbyt mało. Odwróciła się do młodych żołnierzy patrząc na nich z nadzieją w oczach jakby zachęcała ich by stanęli z nią do walki. Najstarszy Kain zrozumiał jej przesłanie, krzyknął głośno do swoich kolegów aby rzucili się wraz z nim do walki.
Nie była to długa ani trudna batalia, ponieważ dowódca wraz ze swą świtą w pośpiechu uciekli z miasteczka nie mając odwagi przeciwstawić się młodej, dobrze wyszkolonej armii z białą sową na czele.
\
\
Od tej pory Kain został mianowany nowym dowódcą, który trenował jedynie żołnierzy ochotników. Władza została oddana burmistrzowi, a życie w mieście powoli wracało do normy dając małą iskierkę nadziei innym zniewolonym miasteczkom.
\
\
Po wygranej walce sowa zabrała Zahrę wraz z Jozefem na grzbiet aby pokazać im piękny świat, który ich otacza. Piękno przyrody zrobiło na dzieciach ogromne wrażenie wypełniając ich serca ogromną chęcią do życia. Po wycieczce udała się do lasu i nikt nigdy więcej jej już nie zobaczył.
Gdy pewnego dnia Zahrah wraz z Jozefem i mamą oglądali stary rodzinny album. Zahrah zobaczyła w nim starszą panią ze swoich snów.
\
\
– Kto to jest mamo? – zapytała zaskoczona dziewczynka.
\
\
– To jest wasza babcia, a moja mama. Niestety nie udało wam się jej poznać, ponieważ umarła jeszcze przed waszym urodzeniem. Ale wiecie co? Ona też była taka dzielna i odważna jak wy. Nigdy nie bała się stanąć w obronie słabszych. Niestety musiała zapłacić za to bardzo wysoką cenę.
Jozef i Zahrah spojrzeli na siebie zdziwieni.
\
\
– Chyba gdzieś ją już widziałem – powiedział Jozef lekko się uśmiechając, ale nie zdradził mamie sekretu nocnych spotkań.
\
\
W tę noc Zahrah i Jozef spotkali babcię na tej samej ławce co zwykle.
\
\
– Dziękujemy ci babciu! Czemu nie powiedziałaś nam kim jesteś? – dziewczynka rzuciła się w ramiona babci, a ta ze łzami w oczach odparła.
\
\
– Jestem z was taka dumna! Wasza odwaga uratowała ludzi z całego miasteczka i nie tylko!
\
\
– Nie nasza odwaga tylko twoja, babciu! – Zahrah przytuliła się mocno do grubego, białego, pachnącego swetra babci.
\
\
– A dlaczego wybrałaś sowę? – spytał ciekawski Jozef.
\
\
Babcia zaczęła się śmiać.
\
\
– A to, niech pozostanie już moją słodką tajemnicą.
\
\
\
EM


Iskierka


Aby przypieczętować swoje oddanie i wierność postanowili wraz z przyjaciółmi Klarą i Karim, którzy również tworzyli idealnie dobraną parę, złożyć śluby. Na ceremonię zaślubin dwóch par papużek zleciały się wszystkie ptaki zamieszkujące niewielką, urokliwą wyspę. Pan tukan w eleganckim fraku prowadził długą ceremonię z licznymi występami ptasich chórów oraz tancerzy. Jako znak złożonej przysięgi ptaszki wymieniły się piórkami. Rita otrzymała czerwone piórko, które tukan przyczepił jej do ogona, za to Nero otrzymał piórko żółte, które kontrastowało z jego intensywnym ubarwieniem. Po hucznym dniu zaślubin papużki postanowiły uwić sobie nowe gniazdko, na swoim ulubionym drzewie, które właśnie rozkwitło ciesząc ich oczy czerwonymi, ogromnymi kwiatami.
\
\
Rita i Nero codziennie wyruszali na wspólny podniebny taniec, który kończył się zawsze przy maleńkim jeziorku z wysokim, rajskim wodospadem. Tam zawsze spotykali znajomych oraz przybyszów z całej wyspy, którzy przybywali licznie do jedynego, słodkiego wodopoju. Miejsce to było cudowne, ponieważ oprócz pysznej, czystej wody, znajdowało się tam pod dostatkiem wszelkiego rodzaju pożywienia. Owoce, orzeszki, ziarenka, wszystko o czym tylko mogły zamarzyć było w zasięgu ich dziobów. Tak mijały im lata na beztroskiej zabawie, tęczowe pisklaki odfruwały od nich każdego lata, każdy w swoją stronę, a papużki robiły się coraz starsze.
Tymczasem u zaprzyjaźnionej pary papużek zdarzył się nieszczęśliwy wypadek. Klara, podczas jednego ze swoich podniebnych tańców nieopatrznie zawadziła skrzydełkiem o drzewo. Uderzenie było na tyle mocne, że gruchocząc delikatne kostki skrzydeł, nie dawało papużce żadnych szans na wzbicie się w powietrze. Na szczęście troskliwy Karim, wziął ukochaną na grzbiet i odlecieli razem do swojego gniazda. Wiedział, że od teraz los Klary zależy od niego. Codziennie przynosił jej pożywienie i picie oraz opowiadał o wszystkich wydarzeniach z życia wyspy. Najważniejsze że nie stracił przy tym pogody ducha, dodając jej otuchy w tych ciężkich chwilach. Spisywał się perfekcyjnie wprawiając w zdumienie nie jednego ptaka, który go obserwował.
\
\
Zupełnie inaczej sytuacja wyglądała u Rity i Nero gdzie pewnego dnia znudzony ptaszek powiedział do swojej wybranki.
– Wiesz, żyjemy już razem tyle lat, wszystko o tobie wiem. Pragnę teraz sam, wolny, polecieć w świat na poszukiwanie przygód!
\
\
Rita poczuła ogromny ucisk w sercu, a łzy same napływały jej do oczu. Zobaczyła żółte piórko w ogonie swojego ukochanego i przypomniała sobie słowa przysięgi, „czyżby nic to dla niego nie znaczyło” pomyślała z wielkim smutkiem. Ściśnięte gardło nie pozwalało nawet na przełknięcie śliny. Po kilku głębokich wdechach zdołała wykrztusić tylko parę słów.
\
\
– Na siłę cię tutaj nie zatrzymam.
\
\
Nero odwrócił się i odleciał w nieznane, a Rita siedziała długo w gnieździe cichutko łkając. Z daleka widziała jak Karim wraca do gniazda ze świeżą dostawą ziarenek dla rannej Klary.
\
\
„Muszę przeprowadzić się na inne drzewo, tutaj nie dam rady dłużej mieszkać” powiedziała do siebie i postanowiła ruszyć w głąb wyspy aby zamieszkać bliżej rajskiego wodospadu. Znalazła stare, opuszczone gniazdo wśród ogromnych, gęstych liści awokado. Tam skryła się przed ciekawskimi oczami i w samotności przeżywała miłosne rozczarowanie. Smutek, gorycz, złość i brak chęci do życia królowały w jej sercu. Nad jezioro wybrała się dopiero wieczorem, kiedy słońce schowało się już za horyzont. Gwarne miejsce codziennych spotkań po zmroku zamieniało się w ziejącą pustką krainę. Tam spotkała ją bardzo niemiła niespodzianka, ale o tym opowiem troszkę później.
\
\
Przenieśmy się teraz na chwilę do Nero, który chwilowo zapragnął wolności tylko nie miał pomysłu co też z tą wolnością począć. Latał bez celu szukając niezwykłej przygody, zaczepiał po drodze ptaki, które niechętnie z nim rozmawiały, błąkał się z nadzieją, że znajdzie nowy lepszy dom. Rzeczywistość wyglądała trochę inaczej, codziennie spał w innym miejscu drżąc przed groźnymi odgłosami drapieżników. Chociaż sporo rozmawiał z różnymi ptakami zaczynała doskwierać mu samotność. Niby każdy dzień przynosił nowe znajomości, napotykał na swej drodze na różne niebezpieczeństwa i niespodziewane przyjęcia, to gdzieś na dnie serca zatęsknił za swoim ukochanym wodospadem i widokiem zielono cytrynowej piękności, o której nie potrafił zapomnieć. Próbował zagrzać gdzieś na dłużej miejsce, ale niepokój ciągle pchał go dalej przed siebie, ciągle czegoś mu brakowało. Tak jakby miał w sobie ogromną dziurę, której niczym nie można wypełnić. Często zadawał sobie pytanie „czego ja szukam, do czego tak pędzę?”, ale to pytanie zawsze pozostawało bez odpowiedzi. Najbardziej przeszkadzało mu żółte piórko w ogonie, które zawsze było obiektem zainteresowania napotkanych przypadkowo ptaków. Nigdy jednak nie przyznał się do prawdy i złamanej przysięgi. „Przecież to tylko puste słowa” myślał wówczas, a na drugim krańcu wyspy papużka z czerwonym piórkiem w ogonie podzielała jego zdanie z wielkim rozczarowaniem i smutkiem.
\
\
Pewnego pięknego dnia, gdy tańczył wysoko na niebie popisując się przed gromadą ptaków okupującą drzewa nie zauważył przelatującego nad nim orła.  Ten chwycił w szpony czerwono niebieską papużkę, która zaczęła walczyć z nim, rzucać się na wszystkie strony mocno się przy tym kalecząc. Przelecieli tak kawałek, a Nero z każdą chwilą był coraz słabszy. Resztką sił podniósł głowę i ugodził orła w nogę. Zraniony orzeł zawył dziko wypuszczając przy okazji swoją zdobycz w gęsto porośniętą dżunglę. Ranny Nero nie był w stanie sam lecieć. Spadł bezwładnie w las gdzie wielkie liście zamortyzowały upadek i papuga wylądowała na brzegu swojego ukochanego jeziora z wodospadem. Wszystkie zgromadzone tam ptaki przestraszyły się zakrwawionego przybysza, który spadł na nie znienacka. Obolały Nero wstał powolutku i zbliżył dziób do wody żeby ugasić pragnienie. Zatrzymał się jednak w połowie drogi gdy spostrzegł swoje odbicie w tafli wody. W jednej sekundzie dotarło do niego jak wielki błąd popełnił oddalając się od Rity i jak bardzo musiał ją zawieść i zranić. Dopiero widok własnego dziobka, który od jakiegoś czasu stał się dla niego obcy, otrzeźwił go. Siedział tak długo nad jeziorem rozmyślając o swoim życiu, „dlaczego byłem taki głupi, przecież miłość i przyrzeczenie to niezniszczalne filary, które nie powinny nigdy runąć! Muszę to naprawić!” postanowił.
\
\ 
Nie zważając na rany i na ból ruszył w kierunku swojego starego gniazda. Całą drogę musiał pokonać na piechotę, ponieważ obolałe skrzydła nie były zdolne do lotu. Już z daleka zobaczył, że jego dom zamieszkują obecnie dwie niebieskie papużki, a po jego ukochanej zielono cytrynowej piękności nie było śladu.
Podszedł nieśmiało do kolejnego drzewa, na którym ciągle mieszkała Klara i Karim. Jedli właśnie wspólny posiłek debatując o czymś z niezwykłym przejęciem.
\
\
– Dzień dobry, przyjaciele! Przepraszam, że przeszkadzam! Czy nie wiecie gdzie obecnie mieszka Rita? – zawołał głośno w stronę gniazda.
\
\
– Nero?! O rany, jak ty paskudnie wyglądasz! Co się stało? – przestraszyli się przyjaciele.
\
\
– Nie, to nic takiego, zagoi się. Pomożecie mi znaleźć Ritę? Proszę – zapytał łamiącym, zrozpaczonym głosem.
\
\
– Twojej wybranki nie widzieliśmy odkąd postanowiłeś od niej odejść. Wśród ptaków krążą plotki, że została złapana przez człowieka i można ją zobaczyć przez okno najbliższego domu uwięzioną w złotej klatce.
Nero nie odezwał się ani słowem. Łzy same spływały mu po policzkach, a serce biło jak oszalałe.
\
\
– To wszystko moja wina – wyszeptał i odszedł w stronę najbliższego domu.
Plotka niestety okazała się prawdą i przez okno ujrzał swoją ukochaną, uwięzioną w klatce. Była smutna, wychudzona, bez dawnej energii, która biła od niej każdego dnia kiedy z nią mieszkał.
\
\
– Nie zostawię cię tu choćby nie wiem co! – postanowił zamieszkać na parapecie domu z nadzieją, że właściciel zabierze go również do złotej klatki.
\
\
Uwił sobie maleńkie gniazdko obok okna gdzie codziennie znosił dla Rity różne smakołyki, mówił do niej, pocieszał ją, przytulał i przepraszał za złamaną przysięgę. Zachowywał się tak jakby ona cały czas przy nim siedziała.
\
\
Niestety Rita nigdy na niego nie spojrzała, zawsze zapatrzona była w pustkę z ogromnym smutkiem. Wyglądała jakby straciła już nadzieję na odzyskanie wolności. Jednego dnia straciła wiarę w miłość i wolność, którą skradziono jej nad ciemnym brzegiem jeziora. Te dwa ciosy pozbawiły ją chęci do życia.
\
\
Nero dzień w dzień przesiadywał pod oknem z nadzieją na chociaż jedno spojrzenie, marząc o spotkaniu z Ritą. Właściciel domu również nie zwracał uwagi na natrętną papugę pozwalając jej na swobodne korzystanie z parapetu, który przemienił się w jego nowy dom.
\
\
Pewnego pochmurnego dnia Nero zauważył, że z Ritą dzieje się coś niedobrego. Jej główka zwisała bezwładnie w dół, a papużka z trudem wdychała kolejne porcje powietrza. Ze łzami w oczach patrzył jak odchodzi i nie mógł zrobić nic aby jej pomóc. Najbardziej żałował tego, że nie zdążył pojednać się z nią przed śmiercią i powiedzieć jej jak bardzo ją kocha.
\
\
Gdy odeszła poczuł na ciele delikatny deszczyk. Był tak ciepły, kojący, o znanym mu przyjemnym zapachu, który wyrwał go ze stanu rozpaczy. Spojrzał w niebo i zobaczył nad sobą zielono cytrynową tęczę. Teraz już wiedział skąd znał ten zapach, to był zapach Rity. Po krótkim otulającym deszczyku spadło na niego z nieba czerwone piórko, które wręczył jej podczas ceremonii zaślubin. Zrozumiał, że Rita wybaczyła mu i czeka na niego. 
\
\
\
EM


Miłość


Mała panda Pupu wybrała się rano wraz ze swoimi przyjaciółmi na sanki. Odkąd spadł śnieg, dzieciaki codziennie ruszały na pobliską górkę aby pobaraszkować w białym puchu i pędzić na sankach z wielką prędkością w dół. Organizowały również wojnę na śnieżki oraz zawody, slalom z przeszkodami.
Oprócz pandy Pupu, były jeszcze bliźniaczki Gabi oraz Maria, Simo, Grego, Pinio i uwielbiana przez wszystkich Ponia. Była to puszysta panda z wyjątkowo lśniącym i grubym futerkiem. Jedno uszko zawsze przyozdobione było różową wstążeczką, a wszyscy wokół wzdychali na jej widok usługując mimowolnie we wszystkim. Do zgranej paczki dołączała zawsze jeszcze jedna, troszkę dziwna, bo z dodatkową czarną plamką na brzuszku Rita. Nie mogła jednak brać udziału w żadnej wspólnej zabawie ani rozmowie, zawsze stała z boku i bawiła się niby z dziećmi, ale jednak sama. Czasami zdarzało się, że wypowiadała parę słów w kierunku przyjaciół, ale były one ignorowane przez wszystkich. Natomiast wypowiedzi Ponii wyłapywane były łakomie, każdy chciał aby to właśnie do niego zwróciła się śliczna mała panda.
\
\
Pupu był rozdrażniony tą sytuacją, uważał że Ponia jest ładna, ale bardzo mu przeszkadzało to, w jaki sposób wszyscy ją adorowali. Nie potrafił jednak znaleźć żadnego rozsądnego wyjścia, a chęć pozostania w paczce przyjaciół i wspólnie spędzony z nimi czas były dla niego ważniejsze. Nie chciał skończyć tak jak Rita, wyśmiany, wykluczony ze wspólnych zabaw. Starał się ignorować drażniące go zachowania przyjaciół, wtedy wszystko było perfekcyjne.
\
\
Pewnego dnia zawody na saneczkach zorganizowano w dolnej części góry, tuż przy jeziorze. Przez cały poranek pandy formowały tor dla sanek oraz usypywały skocznie. Nowo powstały tor przeszkód wyglądał naprawdę imponująco i Rita postanowiła po raz kolejny spróbować swojego szczęścia.
\
\
– Czy mogę wypróbować wasz nowy tor? Wygląda na bardzo trudny do pokonania, przetestuję go dla was – zaproponowała z nadzieją w sercu.
\
\
– Chyba sobie żartujesz! Masz nas za amatorów?! – krzyknęła urażona Ponia wsiadając na swoje różowe saneczki.
\
\
„Warto było spróbować. Tym razem przynajmniej mi odpowiedzieli” pomyślała Rita, usiadła na śniegu i kontynuowała samotną zabawę.
\
\
Po stwierdzeniu Rity, chłopcy jeszcze raz przyjrzeli się trasie, po czym zdecydowali, że oni pojadą pierwsi sprawdzając czy tor jest bezpieczny.
Pupu, Simo, Grego i Pinio śmigali w dół z ogromną prędkością zaliczając po drodze wszystkie możliwe skocznie. Wydawali przy tym dzikie okrzyki radości, pełni dumy, że udało im się wybudować trudną do pokonania trasę. Gdy zjechali na dół krzyknęli chórem do dziewczyn.
\
\
– Dobra robota! Teraz czas na was!
\
\
Ponia stwierdziła, że chce jechać na końcu stawki przepuszczając przed sobą bliźniaczki, które poradziły sobie z trudną trasą niezwykle sprawnie. Ostatnia jechała Ponia, a wszystkie oczy wlepione były w jej smagane wiatrem, mięciutkie futerko. Ponieważ była najcięższa ze wszystkich to na torze osiągnęła największą prędkość, a przy samej mecie na ostatniej skoczni wybiła się naprawdę wysoko. Wszyscy bili brawo zachwyceni niezwykłym zjazdem pełnym gracji nie przypuszczając nawet, że Ponia leci w kierunku jeziora. Panda wpadła na taflę lodu z takim impetem, że od razu wylądowała z sankami w wodzie. Wszyscy zamarli, nie wiedząc co zrobić. Każdy bał się podejść do Ponii w obawie, że i pod nim złamie się lód i ugrzęźnie w lodowatej wodzie. Ponia krzyczała wniebogłosy wzywając ratunku.
\
\
Szamotała się i walczyła o każdy oddech, przerażona że zaraz utonie, a przyjaciele stali na brzegu jak wryci, bez żadnej reakcji.
\
\
Nagle z góry z wielką prędkością nadjechały sanki, wyskoczyła z nich panda i jednym susem wskoczyła do wody zadziwiając wszystkich swoją zręcznością. Chwyciła Ponię za piękne, mokre futerko na grzbiecie i powoli wyciągnęła ją na lód, który na szczęście okazał się na tyle mocny aby unieść dwie małe pandy. Gdy udało jej się wyjść na powierzchnie wszyscy zaniemówili z wrażenia. To była Rita, która otrzepała futerko z wody, odwróciła się i poszła w stronę swoich sanek. 
\
\
Ponia była w szoku, przed sekundą otarła się o śmierć, a uratowała ją znienawidzona przez nią przybłęda, której teraz miała ochotę rzucić się na szyję.
\
\
– Może pójdziesz ze mną do mojego domu ogrzać się i wysuszyć futerko? – zawołała za odchodzącą Ritą.
\
\
Ta odwróciła się i uśmiechnęła szeroko.
\
\
– Bardzo chętnie, poczekaj zabiorę tylko z góry moje zeszyty i zaraz do was dołączę.
\
\
Podczas drogi powrotnej do domu wszyscy byli zachwyceni postawą Rity.
\
\
– Jak ty to zrobiłaś? Nie bałaś się, że utoniesz? Ja z przerażenia nie mogłem ruszyć się z miejsca – zapytał w końcu Pupu.
\
\
– Oczywiście, że się bałam, ale zrobiłam to co należy w takiej sytuacji zrobić. Bez pomocy Ponia utonęłaby w jeziorze, nie mogłam się na to bezczynnie patrzeć – wyznała szczerze Rita, a wszystkim zrobiło się bardzo smutno i wstyd.
\
\
Wiedzieli, że miała rację i czuli, że to oni powinni ruszyć na pomoc swojej przyjaciółce.
\
\
W domu, po osuszeniu futerka wszyscy zasiedli na dywanie z kubkiem gorącego kakao. Ponia bardzo chciała zaprzyjaźnić się z Ritą. Teraz już nikomu do głowy nie przychodziło aby się z niej wyśmiewać.
\
\
– Powiedz mi. Te zeszyty, które codziennie ze sobą nosisz. Co w nich jest? – zapytała ciekawa Ponia.
\
\
Rita wyciągnęła z torebki osiem takich samych zeszycików.
\
\
– Każdy zeszyt poświęciłam jednej osobie. Robię w nich portrety, oraz umieszczam najważniejsze wydarzenia i dialogi. Stworzyłam taki nasz wspólny pamiętnik – mówiła Rita wręczając każdemu jego zeszyt.
\
\
Pandy były zaskoczone, ponieważ portrety były niezwykle realistyczne i odzwierciedlały doskonale mimikę i emocje danej chwili. Każde zdarzenie zostało jakby sfotografowane i zapisane na kartach zeszytu, bez słowa komentarzu. Najsmutniejszy był zeszyt Rity, która umieściła w nim swoje wszystkie próby dołączenia do paczki przyjaciół. Na każdej stronie namalowana twarz była pełna smutku, zwątpienia i odrzucenia.
\
\
Pandy miały szansę zajrzeć wstecz i zobaczyć siebie oczami innej osoby. Siedziały tak razem do wieczora na dywanie na zmianę śmiejąc się i płacząc przy przywoływanych w niezwykły sposób wspomnieniach.
Rita stała się ich wzorem i inspiracją do zmiany. Dla niektórych stała się jeszcze kimś więcej, ponieważ Pupu po raz pierwszy w swoim życiu zakochał się w pandzie i to z plamką na brzuszku.
\
\
\
EM


Panda otwiera serce


Był to mroźny, styczniowy dzień. Słońce leniwie wyłaniało się znad linii horyzontu, zerkając ciekawie na ośnieżoną, skutą lodem krainę. Promyki łaskotały delikatnie płatki śniegu, przedzierając się przez kolejne warstwy, zmieniały swoją barwę i kierunek. Nie miały żadnej nadziei, że zdołają rozgrzać i przywołać życie na zmrożonej, otulonej śniegiem ziemi.
\
\
Myślały tak wszystkie oprócz jednego, rozmarzonego promyczka, który za nic miał prawa tego świata. Marzył, aby tchnąć życie w skostniałą krainę, gdzie wszystkie stworzenia ukryte przed mrozem przytulały się do siebie, próbując się troszkę ogrzać. W myślach przywoływały ciepłe, słoneczne dni kiedy od rana do wieczora hasały na świeżym powietrzu, nie troszcząc się o pożywienie, którego było pod dostatkiem na każdym pobliskim krzaku i drzewie.
\
\
– Ciekawe, dlaczego zimą nie mogę przywołać do życia przyrody? Musi być na to jakiś sposób! – myślał na głos promyczek, a koledzy podśmiewali się z jego naiwnych pomysłów.
\
\
– Nie filozofuj maleńki, chodź lepiej bawić się z nami w śnieżne odbijanki. Taki jest świat i nic tego nie zmieni! – odparł sąsiedni promień, a reszta mu wtórowała.
\
\
Promyczek jednak nie poddawał się. Przez cały dzień uporczywie wpatrywał się w jeden drobniutki, niepozorny płatek śniegu szepcząc do niego cichutko, tak żeby nikt nie słyszał.
\
\
– Wiem, że jesteś tylko maleńkim płateczkiem śniegu, a ja maleńkim promykiem, ale myślę, że razem możemy stworzyć coś naprawdę niezwykłego. Musisz czerpać ze mnie energię, bierz tyle, ile tylko chcesz, gromadź jej jak najwięcej, a gdy już poczujesz, że więcej nie udźwigniesz, wtedy wypuść ją z siebie z pełnym impetem w świat. Proszę, spróbuj, nie masz przecież nic do stracenia!
\
\
Płatek przez pierwsze godziny leżał obojętny na wszelkie zachęty, nie próbując słuchać rad natrętnego, niechcianego gościa. Wiedział, że to wszystko są tylko złudne pragnienia nie do końca normalnego promyka.
Jednak ukryte w głębi serca pragnienie życiodajnej wody, zaczęło się cichutko przebijać, aż w końcu płatek dał za wygraną. „I tak nic z tego nie wyjdzie, ale spróbuję, przynajmniej ten natręt odczepi się ode mnie” pomyślał maleńki kryształek wody. Nastawił się cały w kierunku promyka i starał się zgromadzić w sobie jak największą ilość energii. Poczuł na całym ciele drżenie, które z każdą chwilą stawało się coraz silniejsze. Promyczek widząc to, lekko się przestraszył, ale czuł, że za chwilę wydarzy się coś niezwykłego. Kiedy śnieżynka zebrała w sobie taką ilość promieni, która prawie rozrywała ją oraz wprawiała w ruch, wzięła głęboki oddech, pomyślała o zielonym lesie pełnym drzew i uwolniła z siebie całą zgromadzoną moc.
\
\
Ku ogromnemu zdziwieniu wszystkich promyków, na polance, w miejscu gdzie leżała śnieżynka, w jednej sekundzie wyrosło ogromne drzewo. Zakwitło drobnymi, śnieżnobiałymi kwiatami, których płatki skrzyły się, tak jakby były zrobione ze śniegu. Drzewo otworzyło oczy, spojrzało na promyczek i cichutko szepnęło:
– Miałeś rację, razem dokonaliśmy czegoś niesamowitego!
\
\
Drzewo stało się ulubionym miejsce zabaw dla pobliskich ptaków, które bardzo ceniły sobie słodki, pomarańczowy smak jego płatków. Dzieci zawiesiły na nim ogromną huśtawkę, a pod spodem wybudowały igloo, w którym przechowywały niezwykle smaczne owoce z cudownego drzewa.
Szczęśliwy promyczek od tej pory codziennie karmił i ogrzewał drzewo, które opowiadało mu zasłyszane historie dzieci oraz ptaków. Pozostali przyjaciółmi na zawsze.
\
\
\
EM



Promyczek


W upalny dzień Rafał i Rebeka postanowili udać się w głąb ogromnego lasu. Bezlitosne słońce nagrzewało powietrze do nieznośnej dla wszystkich temperatury. Jedynym możliwym schronieniem poza domem był zakazany las, z którego nikt jeszcze nigdy nie wyszedł żywy. Miasteczko, w którym mieszkali powoli umierało śmiercią naturalną. Ciepło, susza, ogromne samowystarczalne domy, skutecznie zabijały wszelką działalność i komunikację ludzi. Każdy żył w swojej fortecy nie wychylając nosa przez wąskie, zasunięte okna. Rafał z Rebeką nie potrafili tak żyć, postanowili wyruszyć razem na poszukiwanie innego życia, nawet kosztem jego utraty.
Pierwsze kroki wśród drzew okazały się najgorsze, kiedy to uczucie strachu górowało nad przyjemnym odczuciem chłodu i wilgoci. Dopiero po chwili, gdy upewnili się, że obok nie czai się nic groźnego, usiedli aby ochłonąć i rozkoszować się przyjemną, otaczającą ich zewsząd aurą.
\
\
– Może nikt nigdy nie wyszedł z tego lasu, bo po prostu nie chciał z niego wyjść? – zastanawiał się na głos Rafał chłonąc oczami soczystą zieleń wokół siebie.
\
\
– Bardzo możliwe, przeszłam zaledwie kilka kroków, a już mam ochotę pozostać tu na zawsze! – odparła dziewczyna z wielkim entuzjazmem.
\
\
– Zobaczymy co będzie dalej, czy las okaże się dla nas łaskawy – uciął krótko Rafał bojąc się, że czar cudownego miejsca zaraz pryśnie, a oni pozostaną z poczuciem zawodu i ogromnej pustki.
\
\
Rebeka zrozumiała go bez zbędnych słów i odpowiedziała po cichu na jego myśli.
\
\
– Masz rację nie ma sensu robić sobie złudnych nadziei.
\
\
Gdy ochłonęli już od upału, ciesząc się otoczeniem pełnym zieleni, ptaków i zwierząt, ruszyli dalej w nieznane. W głębi duszy marzyli, że las okaże się ich nowym domem, z którego już nigdy nie będą musieli wychodzić.
Idąc przez las zauważyli, że rośliny obok których przechodzą usuwają im się z drogi kłaniając się liśćmi do ziemi. Byli oszołomieni niezwykłym zjawiskiem. Dotychczas bowiem uważali rośliny za nieruchome i nieczułe organizmy, którym wszystko jedno gdzie i czy wogóle istnieją.
\
\
– Zobacz, rośliny wskazują nam drogę. Wytyczyły przed nami ścieżkę. Pytanie, dokąd chcą nas zaprowadzić? – zastanawiał się drżącym głosem chłopak, a serce wyraźnie przyspieszyło swój rytm napędzając dodatkowo uczucie strachu.
\
\
– Spróbujmy zmienić kierunek – zaproponowała przestraszona dziewczyna.
Zmiana kierunku nic jednak nie dała, rośliny zmieniły nieco trasę i wytyczyły nową ścieżkę prowadząc ich we wcześniej wybranym kierunku. Zdali sobie sprawę, że albo dadzą się poprowadzić w nieznane albo muszą czym prędzej wydostać się z lasu.
\
\
– Boję się, ale wiem, że jak stąd uciekniemy to będziemy tego żałować i wrócimy tutaj znowu za parę dni – stwierdziła Rebeka patrząc w zielone, pełne blasku oczy Rafała.
\
\
– Masz rację – przyznał  jej chłopak i bez namysłu ruszył wytyczoną przez las ścieżką. 
\
\
Szli tak przez cały dzień robiąc sobie krótkie przerwy. W miejscach gdzie przystawali zawsze pojawiały się owocowe drzewa z dojrzałymi, sytymi kulami, których smaku nie byli w stanie rozpoznać. Rozpływający się w ustach lekko słodki miąższ zdawał się łagodzić strach i uczucie zmęczenia po długiej wędrówce.
W końcu nastał zmierzch, a oni nadal nie dotarli do żadnego, konkretnego miejsca. Ścieżka rozwijała się przed nimi niczym tajemnicza mapa bez wyznaczonego celu, pozostawiając w tyle nienaruszony, dziewiczy las, tak jakby żadna stopa nie pozostawiła tam swego odbicia.
\
\
– Może ten las nas zwodzi i kręcimy się bez sensu w kółko? – zastanawiała się zmęczona i zniechęcona Rebeka.
\
\
– Postanowiliśmy zaufać tym, tej, no… – Rafał szukał odpowiedniego słowa – hmmmm tej ścieżce – poddał się w końcu. – Nie sądzę żebyśmy mogli się teraz wycofać.
\
\
W odpowiedzi ścieżka przed nimi zasunęła się, a utworzyła się nowa za nimi pokazując im drogę powrotną.
\
\
– Wygląda na to, że możemy się wycofać – ucieszyła się Rebeka na myśl o tym, że cały czas mają pozostawiony wolny wybór.
\
\
Niezidentyfikowana, nieznana im dotąd istota ciągle nad nimi czuwała ,odpowiadając bardzo dyskretnie na ich potrzeby, nie ingerując jednocześnie na podjęte przez nich decyzje. Rebece i Rafałowi bardzo się to spodobało, wreszcie poczuli się bezpieczni i wolni, a zmęczenie całodniową przeprawą sprawiło, że ogarnęła ich ogromna senność. Przed sobą zauważyli ogromne liście, które do złudzenia przypominały im hamaki. Położyli się, każdy w swoim miękkim, naturalnym łożu. Liście uniosły ich w górę i otuliły chroniąc przed chłodem i drapieżnikami. Tej nocy mieli niezwykle barwne i realistyczne sny. Unosili się nisko nad lasem, podziwiając rozgwieżdżone niebo. Po raz pierwszy mieli okazję poczuć wszechświat innymi zmysłami, chłonąc jego moc. Gwiazdy i galaktyki wypełniały pustą przestrzeń swoją energią, wirując bez wytchnienia. Wśród wszechobecnej ciszy wydawało im się, że dociera do nich rytm pochodzący gdzieś z oddali.
\
\
Nazajutrz gdy tylko się obudzili, wielkie liście postawiły ich delikatnie na ziemi, wskazując drzewo owocowe znajdujące się w pobliżu. Ścieżka była na razie niewidoczna. Rafał z Rebeką rozglądali się bezskutecznie wokół siebie szukając drogi.
\
\
– Myślę, że las czeka na naszą decyzję – stwierdził Rafał patrząc na szczęśliwą dziewczynę. Jej oczy śmiały się do niego, a ciało przeszywały lekkie dreszcze spowodowane podjęciem najważniejszej decyzji w życiu.
\
\
– Ja już wybrałam, w którą stronę chcę iść, a Ty? – zapytała miękkim, spokojnym głosem.
\
\
– Ja też – wyszeptał z uśmiechem i ujął ją za rękę.
\
\
Nie musieli się o nic więcej pytać. Rozumieli się bez słów i las również odczytał bezbłędnie ich pragnienie, wskazując krętą ścieżkę prowadzącą dalej w głąb buszu.
\
\
Tym razem szli spokojnie, z uważnością obserwując otoczenie. Pogodzeni byli z długą wędrówką i wszelkimi trudnościami na jakie natrafiali. W końcu trzeciego dnia podróży ścieżka doprowadziła ich do ogromnego drzewa i mówiąc o ogromnym drzewie, mam na myśli giganta dorównującego wielkością nie jednej wysokiej górze. Para stała oniemiała podziwiając cud natury.
\
\
– Czegoś takiego się nie spodziewałem – stwierdził po chwili Rafał próbując ogarnąć wzrokiem koronę giganta.
\
\
– Myślę, że to nie koniec niespodzianek, spójrz tutaj. – Dziewczyna wskazała ręką na pień. – Wygląda na to, że drzewo można zwiedzić również od środka!
\
\
Spojrzeli na siebie porozumiewawczo i ruszyli w stronę drzwi, które otwarły się przed nimi szeroko zanim zdążyli do nich podejść. W środku panował przyjemny półmrok, który był zasługą płonących na ścianach pochodni oraz świec w przeróżnych kolorach. Oświetlały one stare obrazy wiszące na wysokich ścianach oraz kręte schody, których końca nie dało się dostrzec. Przyjemny zapach żywicy i świec dał im natychmiastowe poczucie odprężenia. Para przyglądała się przez chwilę oświetlonym obrazom. Wszystkie przedstawiały ciekawą perspektywę lasu jakiej ani Rebeka ani Rafał  jeszcze nie znali. Były to widoki z lotu ptaka, które ukazywały ukrytą komunikację pomiędzy drzewami oraz różne rośliny namalowane w makro skali, tak jakby artysta używał mikroskopu malując je. Liczne detale układały się w piękne wzory, od których ciężko było oderwać wzrok.
\
\
– Teraz czeka nas mordercza wspinaczka do góry – westchnął Rafał.
\
\
– Skoro są tu obrazy i schody to znaczy, że są tutaj również ludzie – zauważyła z wielkim zadowoleniem Rebeka.
\
\
– Masz rację, chodźmy zobaczyć kto mieszka w tym wielkim drzewie.
\
\
Gdy tylko postawili stopy na schodach, te automatycznie zaczęły się kręcić niczym gigantyczne wiertło unosząc ich coraz wyżej.
\
\
– To by było na tyle wspinaczki, jeden schodek i po sprawie. – Rebeka mrugnęła okiem do lekko przestraszonego chłopaka.
\
\
Po drodze mijali pochodnie, które rozstawione były na całej wysokości drzewa. W końcu schody zatrzymały się na wprost dużej, jasnej sali, w której przy licznych stolikach siedzieli otyli ludzie, jedząc bez opamiętania przeróżne desery. Żaden z nich nawet nie spojrzał na przybyłych właśnie gości.
Pomiędzy stolikami kursowały małe, uśmiechnięte istoty, które wzrostem przypominały czteroletnie dzieci, chociaż ich twarze wskazywały na to, że były już dorosłe. Wszyscy byli bardzo bladzi i sprawiali wrażenie najszczęśliwszych istot pod słońcem. Co rusz się sobie kłaniali, pozdrawiali się uprzejmie, tańczyli, śpiewali pomiędzy stolikami, usługując przy okazji ludziom siedzącym przy stołach. Mali kelnerzy, gdy tylko spostrzegli Rebekę i Rafała, nisko się ukłonili i z uśmiechem zaprosili do wspólnej zabawy. Para jednak na początku pragnęła dowiedzieć się, co to jest za dziwne miejsce i czemu ludzie przy stolikach nie zwracają uwagi na nic, oprócz swoich deserów.
/
/
– Oni są bardzo biedni, nie potrafią żyć już normalnie. Zostali zaślepieni przez pragnienie posiadania i jedzenia tych pysznych deserów. Bez tego tracą grunt pod nogami, nie panują nad sobą, robią krzywdę sobie i innym więc usługujemy im z nadzieją, że może kiedyś obudzą się z tego strasznego snu.
\
\
Rafał i Rebeka spojrzeli na siebie przerażeni. Nie tak wyobrażali sobie sielskie życie z dala od miasta.
\
\
– Czy mieszkają tu również normalni ludzie, tacy jak my? Kim wy jesteście? – spytała zmieszana dziewczyna.
\
\
– Niestety nie, wszyscy którzy tutaj trafili nie potrafili oprzeć się tym smakołykom. Każdy ma wolny wybór, może służyć innym albo korzystać z usług. Dziwnym trafem większość ludzi wybiera tę, jak im się wydaje, łatwiejszą drogę. My staramy się żyć każdą chwilą, w zgodzie za sobą i otoczeniem. Niezależnie czy komuś usługujemy, czy biegamy po lesie i poznajemy świat, staramy się czerpać radość z tego co w danej chwili daje nam los. Nie wiem czy wiecie, ale wszystko ma w sobie niezwykłą energię i radość istnienia. Tak po prostu, bez żadnego wydziwiania. – mówił z entuzjazmem maleńki kelner, po czym jego wzrok utknął na siedzących przy stole ludziach – nooooo, prawie wszystko. Oni są tego pozbawieni. – dokończył ze smutkiem.
\
\
Widać było, że bardzo zależy im na losie zaślepionych słodyczą ludzi, ale nie wiedzą w jaki sposób mogą im pomóc.
\
\
– A czy jest jeszcze trzecia droga? – zapytała nagle Rebeka.
\
\
– Trzecia droga? Nie rozumiem – popatrzył na nią zdziwiony malec.
\
\
– Są tutaj otyli ludzie, którzy kochają desery ponad wszystko inne, jesteście wy ich słudzy, a czy jest może jeszcze jakaś inna grupa, której tutaj nie widać?
\
\
– Już rozumiem! Chciałabyś tutaj przez chwilę pozostać nie dołączając do żadnej grupy! – powiedział z wielkim uśmiechem na ustach kelner.
\
\
– W sumie to nie jestem pewna czy chcę tu pozostać – dziewczyna popatrzyła na Rafała, który wbił wzrok w pysznie wyglądający deser lodowy.
\
\
– Chętnie bym tego spróbował zanim pójdziemy dalej – odparł mimowolnie oblizując się.
\
\
Po chwili siedzieli już przy stoliku delektując się nieziemskim smakiem deseru, jednak widok zaślepionych ludzi skutecznie powstrzymywał ich przed zjedzeniem kolejnej porcji.
\
\
– Czy oni wszyscy przybyli z miasta, tak samo jak my? – zapytał Rafał stojącego obok nich, nucącego wesołą piosenkę kelnera.
\
\
– Mhm, nie tylko oni, my także przyszliśmy z miasta – odpowiedział zadowolony mały ludzik, a widząc ich zdziwione miny zaczął się śmiać jeszcze bardziej. – Drzewo oszukuje wasze oczy, nie jesteśmy naprawdę tacy jak nas teraz widzicie. Zapraszam was abyście wyszli z nami dzisiaj wieczorem do lasu, tam poznacie naszą prawdziwą naturę, a teraz wyjdźcie sobie na górne konary aby podziwiać las. Tutaj nie czeka na was nic interesującego.
\
\
– Jeżeli mogę jeszcze zapytać, dlaczego tutaj siedzicie usługując im i skąd w was taka radość życia? – rzekł Rafał zbierając się do wyjścia.
\
\
– My ich pilnujemy żeby się nie przejedli i nie zrobili sobie krzywdy. Dzięki temu, że im usługujemy mamy wpływ na to ile zjedzą, czuwamy, modlimy się za nich, pokazujemy własną postawą, że można żyć inaczej, w wolności i szczęściu. Może to naiwne, ale ciągle mamy nadzieję, że oni to zrozumieją. Wśród nich są nasi bliscy znajomi, nie możemy ich tak po prostu opuścić. – Gdy to mówił biła od niego przejmująca szczerość i troska, a Rebeka i Rafał podczas jego wypowiedzi poczuli dreszcze na całym ciele. 
\
\
Sytuacja wydawała im się beznadziejna, bez możliwości szczęśliwego zakończenia. Choć kelnerzy wyglądali na szczęśliwe, pełne energii i niezwykłej mocy istoty, to było im ich żal. Imponowali im swoją postawą, ale sami nie chcieli znaleźć się w ich miejscu.
Resztę dnia spędzili siedząc na grubym konarze, podziwiając widok całego lasu, rozkoszując się przy tym delikatnym, wilgotnym wiatrem. Wieczorem weszli z powrotem do opustoszałej jadalni, w której czekał na nich zaprzyjaźniony ludzik.
\
\
– Przygotowałem wam kolację na wynos – rzucił pokazując triumfalnie torebkę z kanapkami.
\
\
Gdy weszli na schody z każdej strony zaczęły dołączać do nich małe istoty, a schody ruszyły ruchem wirowym w dół. Chwilę później stali już wszyscy pod drzewem, a Rafał z Rebeką nie mogli uwierzyć własnym oczom. Maleńkie, blade ludziki zmieniły się nagle w pięknych, wysokich, szczupłych ludzi, którzy cieszyli się niesamowicie witając radośnie świat. Wzbijali się w powietrze w niezwykłej eksplozji życia, przenikając przez rośliny i drzewa. Potrafili raz po raz zamieniać się w barwne iskry, powiew wiatru aby znowu po chwili wrócić do ludzkiej, nie do końca materialnej postaci.
\
\
– Teraz już rozumiem. To jest podział na dwa światy, duchowy i materialny. Dusze nie mogą pozostawić swoich materialnych przyjaciół i opiekują się nimi w ciągu dnia i nie zniechęcają się ani nie tracą nadziei. Ludzie nigdy się nie zmienią dopóki nie zobaczą i nie poczują w pełni tej życiodajnej energii, która w nich mieszka – mówiła przejęta Rebeka próbując śledzić zmieniające się co chwilę istoty, które krążyły wokół ogromnego drzewa.
\
\
– Chyba, chyba – Rafał jąkał się nie bardzo wiedząc co ma powiedzieć. W głowie miał totalny mętlik – masz jakiś pomysł jak im to pokazać?
\
\
– Och, a wiesz o tym, że my również jesteśmy tacy sami. Jesteśmy połączeniem obu tych światów, a ja dopiero teraz to dostzregłam – roześmiała się dziewczyna i zdradziła mu na ucho swój plan.
\
\
Resztę nocy przeleżeli na wielkich liściach obserwując wolny, niczym nieskrępowany taniec najszczęśliwszych istot pod słońcem. Ten widok dał im ogromną dawkę optymizmu oraz wiarę w powodzenie planu.
Nazajutrz, wczesnym popołudniem zabrali się za malowanie i pisanie karteczek.
\
\
– Musimy jakoś przykuć ich uwagę i skusić do wyjścia z drzewa – mówiła rozgorączkowana Rebeka.
\
\
– Spokojnie, jak to nie wypali to wymyślimy coś innego – pocieszał ją Rafał. – Najwyżej siłą powyciągam każdą osobę z pokoju.
\
\
– Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie.
\
\
Na każdej karteczce napisali zaproszenie na wieczorny taniec przy blasku gwiazd i księżyca, pięknie je ozdobili kwiatami tak by zapach również przyciągał uwagę zaślepionych ludzi. Kiedy wszystko było już gotowe, roznosili dyskretnie po jednej karteczce, tak żeby nikt ich nie zobaczył i nie zrobił awantury. Starali się aby wybrana osoba zobaczyła małą zgiętą na pół karteczkę, dlatego wszystkie umieścili w czystych pucharkach, które po kryjomu wynosili z kuchni. Wszystko szło zgodnie z planem i co chwilę widać było jak kolejna osoba podnosi wzrok znad swojego pucharka aby odszukać w tłumie kogoś, kto zostawił pucharek z wiadomością na stoliku. Jednak wszyscy szybko się zniechęcali i po chwili każdy wracał do swojej wcześniejszej, zgarbionej pozycji.
\
\
Pod koniec dnia, kiedy desery zostały już zjedzone, a ludzie zaczęli udawać się do swoich pokoi, Rebeka z Rafałem zauważyli z zadowoleniem, że wszyscy biorą ze sobą tajemnicze karteczki rozglądając się na boki. Sekret wyszedł na jaw dopiero na schodach, gdzie znaleźli się nagle wszyscy mieszkańcy drzewa wraz z Rafałem i Rebeką. Dopiero wtedy ludzie zainteresowali się nowymi przybyszami, których obecności wcześniej nie zauważyli.
\
\
– Czy to wy zaprosiliście nas na ten tajemniczy taniec? – zapytał pewien zbulwersowany mężczyzna podczas drogi w dół.
\
\
– Tak, to my. Chcieliśmy wam coś pokazać – odparła delikatnie Rebeka.
\
\
– Pokazać?! Mamy jeździć z tymi sługusami gdzieś do lasu?! To uwłacza naszej godności! – gorączkowała się pewna kobieta.
\
\
– Spokojnie, dajcie nam szansę. W każdej chwili będziecie mogli wrócić do swoich pokoi – próbował uspokoić sytuację Rafał.
\
\
Okazało się, że ludzie od bardzo dawna nie wychodzili z drzewa, a kiedy wychodzili to bez swoich służących, których uważali za coś gorszego.
Po przekroczeniu drzwi wielkiego drzewa wszyscy się zmienili, kelnerzy w piękne, mieniące się duchowe istoty, a ludzie przybierali własne kształty. Już nie byli tacy otyli i mogli się swobodnie poruszać, a widok niezwykłych istot tańczących z radością i gracją oszołomił ich.
\
\
– Jeszcze nigdy nie widziałam czegoś takiego – rzekła ta sama kobieta, która wcześniej gorączkowała się na schodach.
\
\
– A szkoda, bo to są wasze dusze, które każdego dnia o was walczą – powiedziała ze smutkiem Rebeka.
\
\
Nagle wszystkie tańczące istoty wylądowały na ziemi, każda przed swoim przyjacielem i ukłoniły się nisko. Później wyciągnęły delikatnie ręce jakby zapraszały partnera do tańca. Ludzie ze łzami w oczach drżącymi rękami próbowali chwycić piękne istoty przed nimi. Tak zaczęła się pierwsza lekcja tańca materii z duszą, która trwa do dnia dzisiejszego. Ludzie przestali ślepo wpatrywać się w swoje puchary, w jadalni słychać było śmiech i rozmowy, a czasami nawet ktoś podarował bliskiej osobie swój własny, jedyny w tym dniu pucharek.
\
\
\
EM
